اشک سکوت بغض و دیگر هیچ 1

روزای سختی بود حال و روز خوبی نداشتم . صبح که بیدار میشدم فقط تو خونه راه میرفتم بدون متوجه شدن نگاه اطرافیانم و گذر زمان و دقیقه هایی که هیچ وقت بر نگشتن و تبدیل به خاطره شدن خاطراتی که با تکرارشون... رفتم موسسه محک , مرکزیه برای کودکای سرطانی اونجا با یه پسر سرطانی به نام امیر حسین اشنا شدم , مادرش فوت شده بود پدرش کارگری میکرد تا بتونه گوشه ای از هزینه های پسرش رو به عهده بگیره تو این مدتی که من با امیر حسین اشنا بودم خیلی بهم کمک کرد با اینکه 15 سالش بیشتر نبود اما واقعا به من خیلی چیزا یاد داد مقاومت , دردی تو دل داشتن و خندیدن از ته قلب , مهربونی ( برادرای امیر حسین هیچ وقت به دیدنش نیومده بودن چه میرسه به اینکه کمک مالی بکننش) اما هیچ وقت ازشون بد نمیگفت . دل بزرگی داشت هر وقتی دلم میگرفت میرفتم پیشش  نگاهاش لبخنداش چشمکزدناش و امید به روزایی که خودش میدونست اون و به مرگ و ضعیف شدن پیش میبره . اما به من مردونگی و بودن و صداقت رو یاد داد . یه روز بهم گفت علیرضا کمکم میکنی گفتم اره گفت من چند سال پیش با یه دختری اشنا شدم ما 2 سال باهم بودیم به هم قول دادیم هیشه با همیم اما اونا رفتن یه شهره دیگه و منم که مریض شدم و اومدم تهران میتونی کمکم کنی برای اخرین بار ببینمش

شماره یکی از اقوامشون و داشت گفت پسر خوبیه شاید بتونی شماره دختره رو ازش بگیری , خونشون و عوض کرده بودن با هزار مصیبت شماره خونه دختر ه رو پیدا کردم .....